Οι μέρες που διανύουμε είναι αναμφίβολα πρωτόγνωρες για όλους μας.

Περιορισμός της κυκλοφορίας, πάγωμα σχεδόν κάθε οικονομικής δραστηριότητας και ένας αόρατος εχθρός, με εν πολλοίς απροσδιόριστη “δύναμη πυρός”, να πλανάται πάνω από τα κεφάλια όλων μας. Ένα δυστοπικό σκηνικό, που προσομοιάζει σε ταινία τρόμου του Χόλυγουντ.

Στις σχετικές βέβαια ταινίες του είδους , υπάρχουν υπερήρωες επιστήμονες με ατσαλάκωτες ποδιές, υπερσύγχρονα νοσοκομεία, ιατρικός εξοπλισμός αιχμής και μαγικές θεραπείες που ανακαλύπτονται στο πάρα πέντε της καταστροφής, από εργαστήρια διαστημικών προδιαγραφών.

Φυσικά στις ταινίες, όλα συνήθως τελειώνουν ένα ηλιόλουστο πρωινό με τον κίνδυνο να έχει περάσει οριστικά. Οι ήρωες, σαν να μη συνέβη τίποτε, επιστρέφουν στην καλοκουρδισμένη καθημερινότητά τους. Δε θα συμβεί δυστυχώς το ίδιο για τους γιατρούς, τους νοσηλευτές και τους άλλους εργαζομένους στο Ελληνικό Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Το πιεστικό ερώτημα που ανακύπτει είναι σε ποια καθημερινότητα θα κληθούμε να επιστρέψουμε όλοι εμείς, όταν θα έχουμε πια αφήσει πίσω μας αυτό το πρώτο – άραγε και το τελευταίο;- κύμα της ίωσης; Σε ποιες εργασιακές συνθήκες θα πρέπει να εργαστούμε όλοι εμείς οι γιατροί και οι νοσηλευτές όταν θα έχουμε θάψει τους νεκρούς μας, όταν καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός και σιγήσουν τα χειροκροτήματα από τα μπαλκόνια;

Η απάντηση είναι δυστυχώς γνωστή σε όλους εμάς που υπηρετούμε χρόνια τώρα τον χώρο της υγείας. Θα συνεχίζουμε να εργαζόμαστε σε ένα Ε.Σ.Υ υποστελεχωμένο, απαξιωμένο και εγκαταλελειμμένο στη μοίρα του.

Οι γιατροί θα συνεχίσουμε να δουλεύουμε σε απάνθρωπα εξαντλητικές εφημερίες, παραβιάζοντας κάθε κοινοτική οδηγία για τις προβλεπόμενες ώρες και συνθήκες εργασίας.

Οι νοσηλευτές θα συνεχίσουν να καλύπτουν μονές βάρδιες σε τμήματα 40 και 50 νοσηλευομένων ασθενών.

Γιατροί και νοσηλευτές θα συνεχίσουμε να έχουμε αμοιβές πολύ κατώτερες από τις περισσότερες χώρες του κόσμου.

Τα τμήματα μας θα συνεχίσουν να είναι δραματικά υποστελεχωμένα.

Η δημιουργία των αυτόνομων Τμηματατων Επειγόντων Περιστατικών που αποτελούν την πρώτη “γραμμή μάχης” κάθε νοσοκομείου έμεινε στη μέση. Οι λίγες προσλήψεις ιατρικού προσωπικού για τα Τ.Ε.Π που έγιναν, δεν καλύπτουν ούτε κατ’ ελάχιστον τη στοιχειώδη λειτουργία τους, με αποτέλεσμα αυτά, ιδίως στην επαρχία, να είναι απολύτως γυμνά και να αναγκάζονται να χρησιμοποιούν γιατρούς άλλων τμημάτων, αποσπώντας τους από το κλινικό τους έργο.

Η εξειδίκευση της Επείγουσας Ιατρικής που υπάρχει στον υπόλοιπο κόσμο, έμεινε ένα ημιτελές σχέδιο. Η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας θα παραμείνει κατακερματισμένη με ελλειμματικές δομές χωρίς καμία αξιολόγηση. Οι οικονομικά εξαθλιωμένοι από τον οικονομικό μαρασμό πολίτες, θα αναγκαστούν άλλη μια φορά να καταφύγουν για τα καθημερινά τους προβλήματα στην ιδιωτική υγεία. Με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά δεν θα έχουν τα χρήματα για να την πληρώσουν.

Η υγεία και την επόμενη ημέρα της πανδημίας δυστυχώς θα συνεχίσει να διοικείται σε μεγάλο βαθμό από στελέχη ακατάλληλα, χωρίς ειδικές σπουδές και εμπειρία, με μόνη συχνά περγαμηνή, την εκάστοτε κομματική τους ταυτότητα.

Τα κρεβάτια των Μ.Ε.Θ θα συνεχίζουν να είναι ελάχιστα.

Η δημόσια υγεία που θα έχει επωμισθεί όλο το βάρος του αγώνα, θα συνεχίσει να απαξιώνεται στον βωμό του ιδιωτικού κέρδους και των αμφίβολων εξαγγελθέντων συμπράξεων με τον ιδιωτικό τομέα. Η επομένη μέρα θα μας βρει εξαντλημένους, χωρίς εφεδρείες και ανέτοιμους για τους πολλούς νέους αγώνες που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε.

Εκπέμπουμε κραυγή αγωνίας. Η επιβίωση και η αναδιοργάνωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας είναι προϋπόθεση για την επιβίωση όλων μας.